Ayten Zenger

cropped-KapakFoto03-1.jpg

Ayten Zenger’in hayat hikayesini de kendinden dinleyelim:

15 Kasım 1935 tarihinde Samsun’da doğdum. İlkokul 4. sınıfta iken okulca sinemaya gittik. O gün “İki Yetime” adlı film oynuyordu. Filmi seyrettikten sonra okulda Başöğretmenimiz Rahmi Bey kemanı ile bize filmde dinlediğimiz ninniyi öğretti ve “bu ninniyi kim söyler” dedi. Bütün sınıf “Ayten” diye bağırmaya başladı. Ben de söyledim, böylece sesimin güzelliği meydana çıkmış oldu, daha sonra bütün okullara yayıldı.
Cumhuriyet İlkokulu başöğretmeni, beni komşusu eczacı, aynı zamanda tanbur çalan Ekrem Bey’le tanıştırdı ama ben o yoldan bile geçmedim kaçtım, çekingen bir çocuktum, ama yakalandım sonunda. Ekrem bey sesimi çok beğendi. Bana iki şarkı öğretti. Rakım Elkutlu’nun Nihâvend şarkısı “ Mümkün mü unutmak güzelim neydi o akşam “ ve Şevki Bey’in Hicaz eseri “Dil yâresini andıracak yâre bulunmaz” idi eserler.
Bu gelişmelerin üzerinden bir yıl geçmeden, ilkokul beşinci sınıfta iken, Samsun Müzik Kulübü beni kulübe istedi, annemle beraber gittik. İlyas Altan (keman) ve Osman Yeniçeri (tanbur) ve hepsi birer değer olan diğer hocalarımdı. Cemiyet başkanımız Ahmet Sencer komşumuzdu. Haftada iki üç kere elimden tutup kulübe götürür, getirir eve teslim ederlerdi.
Kulübün o seneki konserinde bana da solo verdiler. O gece konserde okuduğum “Mümkün mü unutmak güzelim “ adlı eserin zeminini okuduğumda, salon ayağa kalktı “böyle çelimsiz bir çocuktan bu ses nasıl çıkar” diye. Ben şaşırıp kalmıştım. Her mısrada tekrar alkışlandım, durakladığımda saz sanatçıları devam işareti yapıyorlardı. O konserle birlikte Samsun’da ünüm yayılmaya başladı.
Sonraki yıllarda ailece Ankara’ya yerleştik. Burada Melahat Pars’tan ders almaya başladım, Melahat hocam eşinin İstanbul’a tayini dolayısıyla Ankara’dan ayrıldı ve beni Fahri Kopuz hocaya emanet etti. İki hocamda da bana “zevkle ders verdiklerini” söyleyerek benden ücret dahi almadılar. Her ikisini de rahmetle anıyorum.
Mûsıkî derslerim devam ederken Ankara Radyosu’nun 1959 yılında açmış olduğu imtihanla radyoya girdim.
Grup arkadaşlarım: Nevin Güler, Ayla Özben (Gürses), Yüksel Kip, Gönül Akkor, Ülkü Yörükoğlu (Beşgül), Sevim Sütçü, Yıldırım Gürses, Yaşar Özel.
Derslerimize giren hocalarımız, başta, çok sevdiğim Nevzat Sümer. (SUPHİ ZİYA ÖZBEKKAN) üslup, REFİK AHMET SEVENGİL (edebiyat), HALİL BEDİİ YÖNETKEN (Solfej) RUŞEN FERİT KAM (Klasik Koro ve Kadınlar Topluluğu Şefi), MUZAFFER İLKAR (Müzik Şubesi ve Koro Şefi),TARIK KİP, AKIN ÖZKAN, FERİT SIDAL, MESUDE ÇAĞLAYAN, SAADET İKESUS (Şan Hocalarımız), hemen hepsi konservatuar hocalığı da yapmış büyük sanatçılar.
Nevzat Sümer hocam idareye “ bu grubu bana verin ben yetiştireyim ders ücreti istemem “ demiş. Nevzat hocamızı çok sevdik, canla başla çalıştık ve başardık. Yaşayan tek hocamız kendisine sağlıklar diliyorum, san’at hayatımızdaki başarılarda onun payı çok büyük.
Eşim Erkal Zenger 23 sene hizmetten sonra emekli olmamı istedi. Emekli oldum ama Radyoyu bırakmak istemedim, sözleşmeli çalışabileceğimi söylediler.
Kanun sanatçısı arkadaşımız rahmetli Orhan Özgediz, Müzik Daire Başkanımızın (Kenan Yomralı) sesimi çok beğendiğini, benimle tanışmak istediğini söyledi. Tanıştık, sözleşmemi imzalamaya gittiğimde kendisi de oradaydı “Hanımefendi kadronuza geri dönün” dedi. Üç sene ara verdiğim için imtihan gerekiyordu “bana ne soracaksınız” dediğimde başkan “ Size ne soracağız içeri girip sohbet edip çıkacaksınız’ dedi.
Birgün imtihana çağrılmamı beklerken büroda çalışan arkadaşımız Gezer Dövüşken dosyayla gelip, “Ayten kadron geldi, imzala” dedi, “hani imtihan” dediğimde, cevabı “ne imtihanı” oldu.
Bu şekilde tekrar radyoya dönmüş oldum, yedi yıl Ankara Radyosu’nda ses sanatçılığı ve Koro Şefliği, imtihanlarda jüri üyeliği yaptım. Bant dinlemelerde bulundum, 2000 yılında yaş haddinden emekli oldum.
Hayatımı, Ankara’da devam ettirmekteyim. Necmettin Tanju ve Zeki adında iki oğlum var. Dedesinin adını verdiğimiz bizim için dünya güzeli torunum ve adı gibi ipek olan gelinim hayat iksirlerim.